Свавольнай была маладая суседка:
То чуб асьмяе, то характар мой зганіць,
То шапку закіне ў крапіўнік ці ў кветкі,
То кіне антонаўкай неспадзявана.
Паскардзіцца думаў – засунула браму,
Ня раз памірыцца хацеў зь ёю шчыра.
Зьбіраўся пабіць, ды так крыкнула «мама!»,
Што ледзь пацалункамі я ўціхамірыў.
1960
|
|
